همانطور که می‌دانید، تلفن‌ها گاهی اوقات می‌توانند به پرتگاه‌های بی عمق تبدیل شوند. تقریباً همه ما، کششی غیرقابل غلبه به گذراندن ساعت‌ها زمان در یک رسانه اجتماعی یا اپلیکیشن سرگرمی را تجربه کرده‌ایم. این روتین باب شده در عصر حاضر حتی برای خودش نامی هم دارد، “doomscrolling”.
خوشبختانه، اربابانی که دنیای گوشی‌های هوشمند را کنترل می‌کنند، یعنی گوگل و اپل، از این موضوع آگاه بوده‌اند و ابزارهایی را ارائه می‌دهند که دائماً به شما یادآوری می‌کنند که چشمان خود را از صفحه نمایش دور نگه دارید و دوباره به دنیای فیزیکی اطراف نگاه کنید.
سیستم عامل‌های اندروید و iOS هر دو دارای مکانیسم‌های داخلی هستند و برخی موارد مفید در مورد نحوه استفاده از تلفن‌ها را به کاربران ارائه می‌دهند. برای مثال به عنوان بخشی از ماموریت‌های خود برای کمک به مردم برای مبارزه با عادت‌های استفاده بی‌بند و بار، تایمرهای برنامه اندروید و محدودیت‌های برنامه iOS به شما این را امکان می‌دهند برای زمانی که می‌خواهید از اپلیکیشنی خاص در تلفن‌تان استفاده کنید، مجوز‌های روزانه تعیین کنید. نشان داده شده اندروید در کاهش واقعی استفاده از برنامه مؤثرتر است. این شاید یک مزیت کوچک روی کاغذ باشد، اما مزیتی است که می‌تواند تاثیر قابل‌توجهی در بهبود رابطه شما با گوشی هوشمند داشته باشد.
چگونه iOS و Android استفاده از اپلیکیشن را محدود می‌کنند
سال 2018 سالی طلایی بود به این دلیل که گوگل و اپل توجه خود را به رهایی ما از چنگال اعتیاد به گوشی‌های هوشمند معطوف کردند. گوگل App Timers را به عنوان بخشی از طرح Digital Wellbeing خود با شروع Android 9 Pie معرفی کرد. اپل نیز در همان سال با iOS 12 وارد بازار شد و App Limits را تحت عنوان Screen Time معرفی کرد تا به کاربران آیفون و آی‌پد کمک کند زمان صرف شده با تلفن را کاهش دهند.
هر دو سیستم عامل تلفن همراه رویکردهای یکسانی دارند تا به شما کمک کنند زمان صرف شده برای اپلیکیشن‌ها را محدود کنید. اندروید به شما این امکان را می‌دهد زمان صرف شده برای هر اپلیکیشنی را به صورت روزانه کنترل کنید و حداکثر میزان مجاز روزانه را تعیین کنید.
iOS بینش مشابهی در مورد استفاده روزانه ارائه می‌دهد و آن را بر اساس برنامه‌های مختلف تقسیم‌بندی می‌کند و به شما این امکان را می‌دهد برای هر برنامه محدودیت‌های روزانه تعیین کنید.
علاوه بر تنظیم یک تایمر سختگیرانه برای برنامه‌های فردی، iOS همچنین محدودیت‌هایی را بر اساس app category دارد. اپلیکیشن‌ها در دسته‌هایی قرار می‌گیرند و شما می‌توانید به‌جای اینکه محدودیت‌هایی را برای هر اپلیکیشن به‌صورت جداگانه تعیین کنید، این کار را به‌طور هم‌زمان برای یک دسته انجام دهید. در این حالت می‌توانید همه برنامه‌های پیشنهاد شده در یک دسته را انتخاب کنید یا فقط برنامه‌هایی را که می‌خواهید محدود کنید را بررسی کنید و حتی بهتر از آن، امکان تنظیم این محدودیت‌ها برای روزهای خاصی از هفته امکان پذیر است و این قابلیتی است که در Android وجود ندارد.
مسلماً، App Limits در iOS بهبود یافته‌تر است و کنترل‌های دقیق‌تری در مورد نحوه مدیریت تعامل خود با برنامه‌هایی که توجه شما را جلب می‌کنند، به شما می‌دهد. اندروید، بدون شک، در مقایسه با آن، خام تر به نظر می‌رسد. اما با وجود همه این موارد که گفته شد، iOS همچنان در دور نگهداشتن مؤثر شما از اپلیکیشن‌ها، از اندروید عقب‌تر است.
اندروید یک مزیت بسیار واضح دارد
برای توضیح بیشتر در مورد اینکه چرا این حرف را می‌زنیم، اجازه دهید شما را از طریق سناریوهای مختلفی که شما روزانه مدت زمانی را به iOS و Android اختصاص می‌دهید، راهنمایی کنیم.
بیایید با عملکرد اپل شروع کنیم. پنج دقیقه قبل از رسیدن به پایان محدودیت روزانه اپلیکیشن، iOS با یک اعلان به شما اطلاع می‌دهد که زمان شما رو به اتمام است. وقتی این پنج دقیقه آخر تمام می‌شود، یک pop-up کل صفحه شما را پوشش می‌دهد و به شما می‌گوید محدودیت روزانه (daily limit) سپری شده است.
در پاسخ، می‌توانید روی OK یا Ignore Limit ضربه بزنید. دومین عملکرد این سیستم عامل این است که به شما این امکان را می‌دهد محدودیت را یک دقیقه یا 15 دقیقه بیشتر افزایش دهید یا محدودیت روزانه را به طور کامل نادیده بگیرید. شاید تقاضای یک دقیقه وقت بیشتر کافی باشد تا خودمان را از برنامه آشپزی یا ویدیوی زیبای بچه گربه‌ها جدا کنیم.
وقتی آن یک دقیقه تمام شد، iOS دوباره به شما گوشزد می‌کند تا با اپلیکیشن‌های مد نظر کار نکنید یا یک بار دیگر محدودیت را نادیده بگیرید. اگر دوباره محدودیت را نادیده بگیرید، دیگر گزینه اضافه کردن یک دقیقه اضافی را نخواهید دید. به جای آن، اکنون مجبور خواهید بود تایمر را 15 دقیقه دیگر افزایش دهید یا محدودیت روزانه را به طور کامل نادیده بگیرید.
در این یک دقیقه بیشتر، ویدیوی زیر توجه شما را به خود جلب خواهد کرد. می‌توانید آن را نبینید یا 15 دقیقه به کمک مجوز روزانه به زمانتان اضافه کنید. پانزده دقیقه بعد، آیفون مودبانه یک بار دیگر به شما یادآوری می‌کند که با اپلیکیشن کار نکنید.
ممکن است در مواقعی خودکنترلی شما ضعیف تر از حد معمول باشد و ممکن است یک بار دیگر محدودیت را نادیده بگیرید. در این مرحله گزینه تمدید تایمر به مدت 15 دقیقه دیگر یا نادیده گرفتن محدودیت روزانه یک بار برای همیشه نشان داده می‌شود. این چرخه تا زمانی ادامه می‌یابد که بتوانید قدرت وسوسه گر درونتان را واژگون کنید. اپل با آپدیت اخیر iOS 17 خود کاری برای تغییر این وضعیت انجام نداده است.
این یکی از دلایلی است که اکثر افراد ترجیح می‌دهند از اندروید استفاده کنند. در مقایسه با app limits، تایمرها در اندروید بسیار ساده تر هستند. شما مانند iOS این گزینه را برای یک گروه از اپلیکیشن‌ها ندارید، بنابراین باید برای هر برنامه به صورت جداگانه یک تایمر تنظیم کنید.
مانند iOS، اندروید نیز پنج دقیقه قبل از مسدود شدن به شما یادآوری می‌کند که زمان کار با این اپلیکیشن رو به پایان است و در پایان این پنج دقیقه، به سادگی برنامه را با یک پیام هشدار می‌بندد که می‌گوید محدودیت روزانه را تمام کرده‌اید.
در اندروید گزینه نادیده گرفتن محدودیت یا تمدید تایمر را ندارید. تنها راه برای استفاده مجدد از برنامه، رفتن به Digital Wellbeing در قسمت تنظیمات و تغییر تایمر روزانه است.
اگر از تلفن Pixel استفاده می‌کنید، صفحه‌نمایش شما در آخرین لحظه به رنگ خاکستری در می‌آید، اما این ممکن است برای همه تلفن‌های دارای سیستم عامل Android صادق نباشد. در مورد اینکه چگونه دیگر رابط‌های اندرویدی تایمرهای برنامه را مدیریت می‌کنند، سامسونگ را بررسی می‌کنیم.
سامسونگ حد وسط را پیدا می‌کند
رابط کاربری One UI سامسونگ یک حد وسط بین ارائه گزینه‌های مکرر برای تمدید محدودیت روزانه به تعداد بی نهایت یا مسدود کردن کامل برنامه ارائه می‌دهد. هنگامی که 10 دقیقه زمان برای بسته شدن برنامه باقی مانده است، One UI برای شما یادآوری می‌فرستد. می‌توانید هشدار را نادیده بگیرید یا 10 دقیقه دیگر اضافه کنید. اگر اخطار را نادیده بگیرید، یک اعلان مشابه با پنج دقیقه باقی مانده و سپس دوباره زمانی که فقط یک دقیقه باقی مانده است، خواهید دید.
در این حالت می‌توانید تایمر برنامه را فقط یک بار افزایش دهید. اگر 10 دقیقه اضافه کنید، گزینه تمدید تایمر از اطلاعیه‌های بعدی حذف می‌شود. به این ترتیب، رویکرد سامسونگ بینابین اندروید iOS به نظر می‌رسد.
اپل و گوگل نیز باید کاری انجام دهند
همانطور که از نحوه مدیریت هر دو سیستم عامل تلفن همراه در مورد محدودیت کردن کار با اپلیکیشن‌ها آگاه شدیم، می‌توان گفت محدودیت‌ها در iOS بسیار ساده‌تر به نظر می‌رسند که نادیده گرفته شوند. در این زمینه، عملکرد اندروید سختگیرانه تر است و با انجام مراحل اضافی تغییر تایمر به‌طور دائم (تا زمانی که دوباره محدودیت روزانه را کاهش دهید)، حس مقاومت فرد در برابر وسوسه کار با اپلیکیشن‌های مد نظر را افزایش می‌دهد.
اکثرا بر این باوریم که رویکرد اندروید بسیار معقول‌تر است، زیرا برخی اپلیکیشن‌ها مانند رسانه‌های اجتماعی آگاهانه اینگونه طراحی شده‌اند. توسعه دهندگان این برنامه‌ها اغلب الگوریتم‌هایی را با وقاحت به کار می‌برند که به ما نشان می‌دهد دقیقاً خود کنترلی ما چقدر می‌تواند ضعیف باشد. وقتی این اتفاق می‌افتد، مغز باهوش ما دلیلی می‌آورد برای اینکه توجیه کند چند دقیقه بیشتر خواندن شوخی در توییتر یا تماشای یک TikTok دیگر بی‌ضرر خواهد بود. اما تجربیات در این زمینه نشان داده است که اینطور نیست.
مسدود کردن اپلیکیشن‌ها تنها نیمی از راه‌حل است و در این زمینه شاید گوگل و اپل باید به ما انگیزه بدهند که به طور هدفمند زمانی را دور از تلفن‌هایمان بگذرانیم، همانطور که OnePlus با مود Zen خود انجام می‌دهد، که تلفن را قفل می‌کند و شما را مجبور می‌کند زمانی را دور از تلفن بگذرانید. با این حال، چیز زیادی از این شرکت‌های مسلط دریافت نشده است و فقط تایمرهای برنامه به روز رسانی‌های جزئی دریافت کرده‌اند. از آنجایی که رفته رفته اپلیکیشن‌ها و تجربه روزانه فناوری‌ها همه‌جانبه‌تر می‌شوند، بسیار مهم است که گوگل و اپل راه‌هایی اضافه کنند تا از جدایی ما از دنیای واقعی جلوگیری کنند.
با این حال، با توجه به امکاناتی که داریم، تجربه نشان داده که اندروید هنوز هم در کمک به ما در دوری از صدمات ناشی از کار بیش از اندازه با تلفن‌های همراه مؤثرتر از iOS است، حتی اگر آن روشی کوچک باشد.
